Αυτή είναι μία φράση που είπε ο μέγας στρατηλάτης Αννίβας, προσπαθώντας να διασχίσει τις Άλπεις περί το 212 π.Χ. Είναι όμως και μία φράση, που περιγράφει άριστα τον τρόπο που η παρέα της Πήγασος, άθελα της ίσως, έφτασε να κατασταλάξει σε αυτό που την χαρακτηρίζει καλύτερα από όλα, σήμερα. Να είναι μία παρέα φίλων που αρέσκονται να είναι και να περνάνε καλά, μαζί.
Δεν ήμασταν πάντα μία παρέα, είμαστε ένα μπουκέτο διαφορετικών ανθρώπων, ο καθένας με τις αξίες του, τις βλέψεις του, και τις αντοχές του, αλλά με ένα κοινό ενδιαφέρον, το οποίο προσπαθώντας να ικανοποιήσουμε, περάσαμε από πολλά και διαφορετικά στάδια, αλλά τα περάσαμε σχεδόν όλοι, μαζί. Ξεκινήσαμε υπό τις οδηγίες άλλων, οι οποίοι παρόλο που είχαν συγκυριακά την τύχη, να βρεθούν έχοντας στα χέρια τους κάτι μεγαλειώδες, δεν είχαν τις δυνατότητες να το διαχειριστούν και αν όχι να το μεγαλώσουν, τουλάχιστον να το διατηρήσουν. Υπό αυτές τις συνθήκες, η καθημερινότητα έγινε βαριά και η απόφαση ήταν μονόδρομος, θα φύγουμε σαν παρέα και θα κουρνιάσουμε σε κάτι μικρό, αλλά δικό μας, στην φωλιά του Δαίδαλου.
Όταν έχεις ζήσει κάτι μεγαλειώδες, είναι δύσκολο να το ξεχάσεις, και όταν νιώθεις πως εσύ έχεις τις δυνατότητες για να πετύχεις, λαχταράς τουλάχιστον να δοκιμάσεις. Αυτό όμως σε τυφλώνει και αδιαφορείς για τα λίγα αλλά ενδεχομένως αρκετά που ήδη έχεις. Κάπως έτσι πάρθηκε η απόφαση παρά μία ψήφο, να δημιουργηθεί η Πήγασος… η μοίρα. Οι άνθρωποι που την έτρεξαν, λαμπροί και αποφασισμένοι, ο καθένας έδωσε το είναι του για να δημιουργηθεί η πιο οργανωμένη Ελληνική μοίρα που υπήρξε ποτέ, κάτι που κανείς δεν μπορεί να τους το στερήσει. Ατελείωτη δουλειά με προσοχή στην λεπτομέρεια και αφοσίωση από ανθρώπους που ήξεραν ακριβώς τι έπρεπε να κάνουν και πως. Κάτι μεγαλειώδες όμως, απαιτεί ακόμη ένα συστατικό, λίγο συγκυριακή τύχη, που θα δημιουργήσει τις ιδανικές συνθήκες… για την απογείωση.
Αυτή την τύχη η Πήγασος… η μοίρα, δεν την είχε ποτέ και οι προσπάθειες, όσο γιγαντιαίες κι αν ήταν, μέρα με την μέρα έμοιαζαν μάταιες. Δεν υπάρχει πιο άσχημο πράγμα από το να βλέπεις τον κόπο σου να μην αποδίδει. Σου κόβονται τα πόδια, η κρίση σου θολώνει και πέφτεις σε σφάλματα. Σφάλματα έγιναν πολλά και τα χειρότερα ήταν αυτά που οδήγησαν σε ρίξεις. Πώς να το κάνουμε, έφυγαν κομμάτια, δικά μας κομμάτια…
Πέρασε καιρός από την ημέρα που αποφασίσαμε πως η Πήγασος… η μοίρα, δεν είχε λόγο ύπαρξης. Χρόνος κυριολεκτικά νεκρός που κάλυψε τα πάντα με ομίχλη, μία ομίχλη που δεν μας επέτρεπε να δούμε ότι τριγύρω μας, μπορεί να μην υπάρχει πλέον η μοίρα αλλά υπάρχουν οι περισσότεροι από τους φίλους που ξεκινήσαμε μαζί και αυτό είναι κάτι ανεκτίμητο, είναι κάτι που αξίζει να κρατήσεις σφιχτά και να το προστατέψεις. Αυτοί είμαστε σήμερα, μία παρέα, ένα μπουκέτο διαφορετικών ανθρώπων, ο καθένας με τις αξίες του, τις βλέψεις του, και τις αντοχές του, αλλά με ένα κοινό ενδιαφέρον.
Τώρα να σας πω ότι το παραπάνω κείμενο εκφράζει όλο το μπουκέτο, δεν έχω το δικαίωμα να σας το πω, αλλά εγώ, η μοναδική αρνητική ψήφος… έτσι τα έζησα.
Είτε θα τον βρούμε τον δρόμο, είτε θα τον φτιάξουμε… μαζί.